En Mies heeft een groot probleem, een zwaar dilema:
ze wil absoluut 2 speeltjes in haar bek krijgen en die meenemen naar de zetel, en dat lukt maar niet. Dus springt ze op en af de zetel met afwisselend de bal en een speeltje. Heeft ze het ene, kijkt ze naar het andere, en zo blijft ze bezig. Soms probeert ze met haar poot de bal mee te krijgen, maar dat lukt ook nog niet. Schattig om haar zo bezig te zien.
Ze is verder nogal onzeker maar begint steeds meer op mij te vertrouwen als we buiten wandelen. Ze kijkt me dan even aan met een blik van “wat is dit?” of “wat moet ik hiermee?
Auto’s vindt ze niet leuk, ze wil er achteraan en gaat blaffen en toont dan haar onzekerheid, maar vandaag konden er toch al enkele auto’s passeren zonder dat ze er naartoe wilde schieten!
Fietsers idem, maar ze komt nu al meer naar mij kijken en wat geruststellend klinkende woorden lijken haar te kalmeren.
Door een smal gangetje wandelen, vindt ze duidelijk ook een beetje eng, maar ze leert het wel. Vandaag was ze al veel meer ontspannen toen we er weer wandelden.
We oefenen nu ook op het trekken aan de lijn maar juist vanwege haar onzekerheid geef ik haar veel ruimte om de wereld te mogen ontdekken. Ze krijgt steeds de volle lengte van de lijn om te snuffelen en te bekijken. Vandaag slaagde ze er in om toch al een klein stukje naast me te lopen, uit zichzelf, en dan wordt ze daar ook uitbundig voor geprezen en zie ik haar vrolijk worden. Ze is erg pienter, ze zal het wel leren. Met een mechelaar is het wel belangrijk dat ze niet té hard gaat trekken en daarom geef ik daar aandacht aan.
Ze speelt dolgraag en heeft al spelenderwijs het “zoek” commando onder de knie gekregen. Een speeltje in een oude kussenhoes stoppen en haar dan laten zoeken, ze vindt het zalig. Of haar bal in een oude handdoek draaien, schitterend haar enthousiasme te zien als het haar lukt.
Ze leert echt vliegensvlug: ze gaat heel rustig op de zetel zitten of liggen als we haar de halsband omdoen, zonder enig commando, gewoon door consequent steeds dezelfde routine te volgen. Ze heeft nu ook een nieuwe band om die comfortabel rond haar nek past.
Ze weet nu ook heel goed dat ze na de wandeling, als is het maar even voor een plas, een “snoepje” krijgt. En al is het een paar korrels eten, ze is er dolgelukkig mee!
Ze had ook een rare gewoonte om de grond te likken of er in te proberen bijten, en dat heb ik haar nu al een poos niet meer zien doen. Ik weet nog niet helemaal zeker of het over is, maar het is toch stukken minder! Ze ervaart nu duidelijk minder stress en het gaat allemaal de goede kant op.
Recent Comments